41:0 Subsequently Harun (Aharon) (al-Rashid), [786-809] became caliph. He was the son of Muhammad (al-Mahdi) and the brother of Musa (al-Hadi), and was a greedy, money-loving man:
| 41:0 Յետ սորա կացեալ Ահարոն որդի Մահմետի եղբայր Մուսէի ագահ եւ արծաթասէր:
|
41:1 During his reign his own brother ’Ubaidullah (Ovbedla) opposed him. Because of the antagonism between the two, (Harun al-Rashid) divided (the territorial authority), giving to his brother Atrpatakan and Armenia together with Iberia (Georgia) and Aghuania:
| 41:1 Եւ սա յաւուրս իշխանութեանն ունէր հակառակորդ զեղբայր իւր Ովբեդլա. եւ վասն հակառակութեանն որ ընդ միմեանս՝ բաժանէր եւ տայր եղբօր իւրում զԱտրպատական եւ զՀայս հանդերձ Վրօք եւ Աղուանիւք:
|
41:2 In accordance with his evil nature he designated for governors over our country godless men of unrestrained and avaricious behavior who had never even considered what the fear of God meant. The first of these was a certain Yazid, the son of Mazyad (Yazid ibn Mazyad al-Shaybani), [787-788, 799-801]. After him was Abd al-Kebir (Abdalk’bir)(Abd al-Kebir ibn Abd al-Hamid al-’Adawi, four months), who reigned briefly and did neither good nor bad and so seemed good:
| 41:2 Եւ կարգէր ի վերայ երկրիս ըստ հակամէտ բարուց իւրոց հրամանատարս ապարասան եւ ժանտաբարոյ անաստուածութեամբ, որք զերկիւղ Աստուծոյ անգամ եւ ընդ միտ ոչ ածէին. նախ՝ զԵզիտ ոմն որդի Մզդէի. եւ յետ նորա զԱբդալքբիր սակաւ ինչ յամեալ՝ ոչ բարի ինչ գործեաց եւ ոչ չար, այլ զկարծիս լաւ իմն ցուցանէր:
|
41:3 Following him was a certain Sulaiman (Sulaiman ibn al-’Amri), [788-790] who was a greedy malefactor and the worst of them all. That same ’Ubaidullah came to the city of Barda’a (Partaw) and confirmed Sulaiman as prince over the land, entrusting to him the Lord’s people, who were like sheep surrounded by evil wolves:
| 41:3 Եւ յետ նորա Սուլէյման ոմն քան զամենեսին ժանտ եւ չարագործօղ:
Յետ սորա եւ ինքն իսկ Ովբեդլա եկն ի քաղաքն Պարտաւ, եւ հաստատէր զՍուլէյման իշխան աշխարհիս, եւ տայր ի ձեռս նորա զժողովուրդս տեառն իբրեւ զոչխարս ի մէջ ապականիչ գայլոց:
|
41:4 Sulaiman so increased the yoke (of taxation) on people that they could not endure it. For even if they gave all that they possessed, it was not enough to save themselves:
| 41:4 Իսկ նորա զանբառնալի լծոյ ծանրութիւնն եդեալ ի վերայ մարդկան, զոր ոչ կարէին բառնալ. զի որ ինչ գտանէր ի ձեռին ուրուք հայթայթանք՝ ընդ անձին իւրոյ ոչ լինէր բաւական գնոց:
|
41:5 This same Sulaiman sent to the city of Dwin his son-in-law, a certain Ibn Ducas ( Ibndoke’), an impious and malevolent man, son of one of his maid-servants, who was of Greek nationality. He imposed unendurably heavy taxes on the residents of our land:
| 41:5 Այս Սուլէյման յղէր զոմն անօրէն եւ վատթարազգի, որդի աղախնոյ միոյ, որ էր Հոռոմ յազգէ փեսայ Սուլէյմանայ, որում անունն էր Իբնդոկէ. որ եկեալ ի քաղաքն Դուին՝ սաստիկ դժնդակութեամբ խոշտանգէր զբնակիչս աշխարհիս հարկապահանջութեամբ:
|
41:6 All the lords, common folk, bishops and the kat’oghikos Esayi (Esayi [I] Eghipatrushets’i), [775-788] came and pleaded with (Ibn Ducas) to reduce the onerous level of taxation, but it was of no avail. For the wrath of the Lord had delivered the Christians into merciless hands:
| 41:6 Առ որ ժողովեալ ամենայն նախարարք եւ ռամիկք հանդերձ եկեղեցականօք եւ կաթողիկոսիւն որոյ անուն էր Եսայիաս՝ աղաչէին թեթեւացուցանել զանուր ծանրութեան սակին զոր պահանջէր, եւ ոչ ինչ օգտէին. զի բարկութեան տեառն էր տուեալ ի ձեռս անողորմ զազգ քրիստոնէից:
|
41:7 Ibn Ducas instead sent tax collectors to the different parts of the land with the order to double the yearly collection and to take it immediately, and they implemented the command:
| 41:7 Որոյ անդէն յղեալ ընդ կողմանս կողմանս աշխարհիս պահանջողս, եւ տուեալ հրաման՝ կրկին քան զոր ըստ ամին պահանջէին՝ ի միում վայրկենի հաւաքել. եւ կատարէր հրամանն:
|
41:8 Once this was accomplished, this son of satan devised another wicked scheme. He had lead seals put around the necks of everyone, demanding many zuzas for each (seal). Thus did this wicked executioner reduce everyone to the worst extremes of bankruptcy through his intolerant measures:
| 41:8 Իսկ իբրեւ այն ի գլուխ ելանէր՝ վաղվաղակի այլ վտանգ չարեաց խորամանկէր որդին սատանայի, եւ տայր կնիք կապարեայ դնել յամենեցուն պարանոցսն. եւ առ մի կնիք պահանջէր բազում զուգայս, մինչեւ հասանել մարդկան ի յետին սնանկութիւն յանհամբեր նեղութեանցն առ ի չարաշուք դահճէն:
|